SCAPULARE

SCAPULARE

Monachorum vestis propria, cum labori et operi insistebant, locô cuculae, ut quae brevior esset et minus ampla et caput tantum scapulasque tegeret, memoratur in Regula Benedicti c. 55. Vide Haeftenum Disquisit. Monastic. l. 5. tr. 3. disq. 5. et 6. Hodie vero Scapulare. Gall. Scapulaire, dicitur Mariani obsequii tessera scapularis, ut ait Fr. Pomey in hac voce, pannus videl. pedem latus, qui scapulis impositus noctu quidem ad genua, vel etiam cingulum solum; interdiu vero ad talos usque uttrinque pendulus est. Et quidem in quibusdam Ordinibus Ecclesiae Romanae candidum illud ferunt Novitiae, nigrum autem Professae. Sed et hôc nomine veniunt exigua duo frusta panni fusci coloris, a Carmelitis consecrata, quae in eadem Communione utriusque sexus homines taeniolis ad aliquam distantiam colligata in collo gerunt, ut indulgentias ei habitui promissas consequantur: dicuntur ii de Confraternitate Scapularis, in cuius albo nomina sua inscribere, hebdomadatim aliquoties ieiunare, et quottidie salutationem Angelicam cum Oratione Dominica saepius recitare tenentur, Richeliet. Vide quoque supra Patientia. Nomen a scapulis, in quibus olim Catechnumenos, cum baptizabantur, oleô illini consuevisse, refert Macer, in Hierolex. De scapularum supplicio, vide supra voce Catomidiari.